Ik hoorde een recital van Alfredo Kraus op Mezzo, een Klassieke muziekzender op tv. Ik was getroffen door de technische en muzikale perfectie van het recital. Af en toe wat 'gladjes' maar waarlijk bijzonder en het paste helemaal in de flamboyante omgeving van de zaal waarin het zich afspeelde. Alfredo Kraus, de Spaanse tenor waar mijn vader zo gek op was. Thuis werd het lied 'Quiéreme mucho' uit den treure beluisterd en in zekere zin heeft dit lied mij gevormd.
Ik had het lied jaren niet meer gehoord tot ik van Sofia Rodriguez een cd van Alfredo Kraus cadeau kreeg. Alfredo Kraus kwam, evenals Sofia, uit Las Palmas en zij wist me allerlei leuke anekdotes te vertellen. Zoals een memorabele gebeurtenis op het strand bij Las Palmas. Zij kwamen daar tijdens een wandeling met hun gezin Alfredo tegen en die zong toen op het strand het lied 'Martha' voor Sofia's zus Martha. Dat zijn herinneringen die je bijblijven. Ik weet zeker dat bij hen dat lied ook speciale emoties zal oproepen. Ik was Sofia dankbaar, door haar kwamen bij mij ook dierbare herinneringen naar boven.
Dat ik Alfredo Kraus op Mezzo hoorde en zag, was toevallig. Ik wilde vervolgens iets over hem schrijven en vond op YouTube het lied 'Quiéreme mucho'. Ik kan dat lied niet beluisteren zonder tot in mijn diepst geroerd te worden, tranen komen vanzelf. Ik weet niet in hoeverre de oorzaak in het muzikale of juist in het buiten-muzikale ligt, maar het raakt me in alle vezels van lichaam en geest. De muziek is eenvoudig, maar direct en de harmonische opbouw simpel, maar effectief. De structuur van het lied is ook niet erg afwijkend van wat in deze muziekstijl gebruikelijk is; de melodie van het refrein snijdt door mijn ziel. Alfredo zingt emotioneel en zijn stembeheersing is in mijn oren perfect. Timing, emotionaliteit, klinkervorming, de 'snikken', de authenticiteit... Wat een ieder er ook van zegt, ik vind het ronduit prachtig. Dit is waar muziek(maken) voor mij om gaat!