Toen ik Theorie der Muziek Akte B studeerde bij Jan van Dijk aan het Brabants Conservatorium te Tilburg, hield hij ons voor ogen om vooral ook een vaste, betaalde baan te zoeken voor ongeveer 60% van de tijd. De overige tijd zou je dan zonder zorgen kunnen besteden aan zaken als het functioneren als uitvoerend kunstenaar en/of als componist. Als beginnend en enthousiaste adolescent klonk dit advies me vreemd in de oren, zeker uit de mond van een componist, maar ik ben hem nog dankbaar voor het advies. Ik ben op dit moment in mijn leven niet geheel afhankelijk van een inkomen uit musiceren en muziekschrijven. Daardoor, en door de hulp van Kitty, die ook een parttimebaan heeft bij Avans Hogescholen, is het geen ramp als ik iets componeer of uitvoer en ik er niet voor wordt uitbetaald. Dat is een luxe-positie die ik niet graag zou missen.
Pas na de Tweede Wereldoorlog werden opleidingen als Conservatorium toegankelijk voor studenten van mijn komaf. Vóór die tijd waren het vooral wat rijkere mensen uit de betere milieus, of excentrieke en vrije geesten (Bohemiens) die het zich konden permitteren om een kunstopleiding te volgen of om gewoon hun gang te gaan. De mensen uit 'lagere' sociale klassen moesten werken voor de kost. Kunst was iets extra's, daar kwam je pas aan toe als aan primaire levensbehoeften was voldaan. En dat viel in die tijd tussen twee wereldoorlogen niet mee, dat was niet voor iedereen weggelegd.
Mijn oudere leraren hadden dan ook allemaal was voornaams over zich en kwamen uit een 'hogere' sociale laag van de bevolking. Mijn ooms van mijn vaders kant waren muzikanten die thuis met succes les gaven, naar hun leerlingen gingen om daar les te geven en op bruiloften en partijen speelden. Oom Adrie (Janus) van Gulick dirigeerde ook accordeonorkesten in Eindhoven en omstreken en heeft zich sterk gemaakt voor de introductie van het accordeon binnen het conservatorium. Hij is helaas veel te jong overleden na een tragisch motorongeval. Dat ik uiteindelijk naar het conservatorium kon gaan, was voor mijn familie uitzonderlijk.
Ik kreeg als kind eerst 2 jaar AMV-lessen in een lagere school op het Ireneplein te Eindhoven. Dat bestond uit het aanleren van theoretische basiskennis, zonder dat daar een instrument bij kwam kijken. De uitval van leerlingen was vanwege het 'droge' karakter van de lesstof enorm, maar daar maakte niemand zich druk om. Ik zong in wat kerk- en kinderkoren en was goed in muziek. Ik kreeg het advies om piano te leren spelen van de directeur van de Eindhovense Muziekschool, de heer Gruythuizen. Zo gezegd, zo gedaan; in Mierlo kochten mijn vader en ik onze eerste piano, die nog lang (onbruikbaar) bij mijn moeder thuis stond. Na een tijdlang pianoles bij Gruythuizen in de Parklaan 83 te hebben gevolgd, kreeg ik les van jufrouw Vennix op verschillende locaties in Eindhoven. Alleen al de elitaire uitstraling van de muziekschool in de Parklaan gaf aan dat Klassieke Muziek met hoofdletters geschreven moest worden. Ik was geïmponeerd door de chique entourage; niet hard studeren was geen optie. Ik behoorde tot de bevoorrechte generatie uit mijn familie, dat werd me thuis wel ingepeperd.
Ik ging naar het Brabants Conservatorium in Tilburg omdat ik intrinsiek gemotiveerd was. Mijn ouders waren het er niet zo mee eens, maar ja, als ik iets in mijn hoofd heb... Aanvankelijk heb ik een toelatingsexamen piano gedaan, met de extra optie om Schoolmuziek te gaan studeren, als ik onverhoopt afgewezen zou worden. Ik werd toegelaten, maar op advies van Jan van Dijk ben ik toch Schoolmuziek gaan doen, omdat daar meer brood in te verdienen was. Ik speel een aardige noot piano, maar een solocarrière als pianist behoorde realistisch gesproken niet tot de mogelijkheden. Na drie jaar ben ik begonnen met de hoofdvakken Theorie der Muziek en Koor- en orkestdirectie en kan ik na diverse omzwervingen nu al terugkijken op een vruchtbaar en creatief bestaan als musicus. Ik heb het gevoel dat ik mijn roeping niet heb gemist; muziekmaken is een belangrijk doel in mijn leven. Ik voel me er gelukkig bij.
تعليقات