Thuis keken we op een klein teeveetje met andere kinderen uit de buurt naar de televisie-uitzendingen. Omdat mijn vader, Wouth van Gulick, bij Philips werkte op een afdeling waar nieuwe apparaten werden uitgetest, hadden wij thuis regelmatig de nieuwste en meest geavanceerde spullen staan. In de Kreeftstraat in Eindhoven waren wij dus een van de eersten die een televisie hadden. TV-kijken was toen nog een uitermate sociaal gebeuren. De huiskamer was bij elke uitzending gevuld met mensen uit de buurt.
Bij het zien van de foto kwamen veel herinneringen naar boven. Zo herinnerde ik mij plots diverse uitspraken uit die televisieserie:
Pipo de Clown: 'Sapperdeflap' en 'Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen'
Dikke Deur: 'Pipo, koeien' en 'Oh, wat heb ik weer een pech'
De schurken Snuf en Snuitje: 'm-m-mooie p-parels, f-f-fijne p-p-parels'
De indiaan Klukkluk: 'Floepens, mis!', 'Gossie possie...' en 'Dat zijn zeer van de gekke!'
Bij elke regel hoor ik inwendig de typische stemmen van de acteurs/personages. Hoewel het lang geleden is, lijkt het of ik ze in het hier en nu hoor praten.
Al jaren probeer ik uit alle macht de stem van mijn vader te "horen". Mijn inwendig gehoor laat me hier in de steek. Hoezeer ik me ook inspan, de stem lijkt voorgoed uit mijn geheugen verdwenen. Op een of andere wijze kan ik mij de stem van mijn vader niet voor de geest halen. Muziekinstrumenten, melodieën, zangstemmen, Pipo de Clown... geen probleem. Maar de stem van mijn vader lijkt met zijn overlijden in 1989 voor altijd gewist. Hadden we toch maar opnamen gemaakt met al die geavanceerde apparaten thuis. Gedane zaken nemen geen keer. Typisch fenomeen, dat inwendige gehoor.
Comments