Laatst moest ik denken aan Riet van Beuzekom – van Vliet. Vraag me niet waarom, maar ineens was ze weer in mijn gedachten. Het is 1985 en ik werk als Hoofd Afdeling Muziek bij de Stichting Kunstzinnige Vorming Noord Limburg ’t Zunke te Venlo. De naam ’t Zunke was verzonnen door Anita Driessen, de secretaresse/ vriendin van de directeur Jan van Reen. De naam stond in schril contrast met waar wij ons sterk voor maakten: Kunstzinnige Vorming (toen nog met hoofdletters). Maar Jan van Reen had de naam doorgedrukt en hoewel niemand van het personeel (behalve Anita) enthousiast was van de naam, moesten we de telefoon opnemen met de woorden: 'U spreekt met Stichting ’t Zunke'. De simpelheid was kenmerkend voor het culturele leven van Venlo in die tijd. Als ik het officiële logo (hierboven) bekijk, zie ik dat het woord 'amateur' door Jan van Reen verward werd met 'amateuristisch'.
Riet was lid van het bestuur van de Stichting en ik stond op goede voet met haar. Zij was begaan met de kunsten, in tegenstelling tot de overige bestuursleden onder voorzitterschap van de onsympathieke, maar in Venlo populaire regent Johan van Haren. Deze laatste verklaarde bij zijn afscheid in oktober 1985 in het Dagblad voor Noord-Limburg “… nadrukkelijk geen verstand van muziek te hebben, maar… wat belangrijker is… bestuurservaring.” Wat culturele bagage betreft had hij zijn evenknie in Jan van Reen gevonden. Ik vermoed dat de naam ’t Zunke bij de carnaval vierende regent meteen in de smaak viel.
Riet sprak veel met docenten en uitte haar zorgen over het gevolgde beleid ook tegenover Guus Smeets, de Inspecteur Kunstzinnige Vorming. Later zou Guus Smeets in een brief d.d. 8 juli 1985 aan het kantongerecht te Venlo schrijven: “Uit vele, soms misselijk makende voorvallen is mij bekend hoe de heer van Reen werkt en omgaat met zijn ondergeschikten. Een lijvig dossier laat daaromtrent geen misverstand bestaan. De muziekschool is sedert 1976 van 674 uur onderwijs per week teruggelopen tot 336 uur per week. Bestuurders lieten alles over aan één persoon en controleerden niet of nauwelijks.” In dezelfde brief schreef hij: “… het zoveelste slachtoffer van de gevaarlijke en intimiderende heer J. van Reen.” Hoogst ongebruikelijke taal voor een zo hoge ambtenaar. Zie hier de sfeer waarin velen met mij werkten.
Het was 26 april en ik had Riet aan de telefoon om een en ander door te spreken. Docenten hadden bij haar geklaagd over Jan van Reen en ze vroeg zich af of ik haar kon helpen. Riet zat in de studeerkamer van haar huis in Venlo en ik zat thuis in Tilburg, boven achter mijn bureau. Haar gezin was in de woonkamer en ze kon ongestoord met me praten. Nadat we een minuut of tien met elkaar gesproken hadden, stopte Riet midden in een zin. Ik hoorde door de telefoon een bonk en een naargeestig ademen. Ik riep een paar maal haar naam hard door de telefoon en voelde mijn hart in mijn keel bonzen; er kwam geen antwoord en het ademen werd kreunen. Ik wist niet wat te doen en rende naar beneden waar Kitty in de woonkamer aan het werk was. Ik kon Riets man niet bereiken omdat de telefoonlijn door haar bezet was. Het was een tijd waarin mobiele telefoons niet beschikbaar waren. Ten einde raad belde ik de alarmlijn van de politie en legde uit dat ik het vermoeden had dat er in Venlo iets vreselijks aan de hand was en dat ze er de ambulance naar toe moesten sturen. Mijn verhaal werd aanvankelijk niet geloofd, maar uiteindelijk na het nodige gesoebat zouden ze gaan kijken. Ze hebben aangebeld, haar man deed de deur open; ze vroegen of er iets met zijn vrouw aan de hand was. Hij wist niet anders dan dat ze aan het werk was. Riet was echter overleden en lag dood in haar studeerkamer. Ze hadden thuis niets van het voorval gemerkt.
Het kon daar in Venlo niet dramatischer aflopen voor mij en ik was blij dat ik in Boxmeer aan de slag kon als docent muziek aan het Elzendaalcollege. Ik zou het daar reuze naar mijn zin krijgen. Toch denk ik met regelmaat aan Riet en de manier waarop ze aan haar eind is gekomen. Een integere vrouw met hart voor de zaak; de juiste persoon op een verkeerde plaats. Later zou ik nog vele regenteske bestuurders en raden van toezicht meemaken. Iemand van een statuur als Riet van Beuzekom - van Vliet kwam ik daarin helaas zelden tegen. In 2005 ging de Stichting Kunstzinnige Vorming Noord Limburg failliet door een slecht functionerend bestuur. Dat ze het daar nog zo lang hebben kunnen volhouden, heeft mij altijd verbaasd.
Comentários