Het jongetje loopt in zijn blauwe pyjama van ons, toeschouwers, af over het akker in de buurt van Macedoniƫ. Het kind is pakweg 3 jaar oud en het heeft buiten de hele nacht geregend. De stevige kleigrond is daardoor veranderd in een dikke blubberlaag waar het moeilijk lopen is. Zijn zusje (of is het een voor hem vreemd meisje?) loopt iets voor hem en houdt een parapluutje vast. Waar zijn de vader en moeder gebleven? Moet het jongetje alleen de weg vinden in deze negorij. De cameraman geniet van zijn filmshot en legt het tafereel vast in videobeelden. Het is een cameraman die zijn vak verstaat; hij weet dat eenzame kinderen het goed doen in het Achtuurjournaal. Tevreden laat hij het resultaat aan zijn collega zien en vraagt of het niet over de top is. Zijn collega knikt goedkeurend en complimenteert hem met de filmbeelden. Het is een hele kunst om in 20 seconden een hele situatie dramatisch weer te geven. Soms is het toeval, maar dit keer was het een puur vakmanschap. Zijn geoefende oog zocht en vond het ideale aangrijpende onderwerp.
Op de redactie van het journaal wisten ze het meteen: dit was goud! In 20 seconden konden ze nu meer impact hebben dan met duizend woorden. Enthousiast lieten ze elkaar het filmpje zien en in de redactievergadering moesten ze bepalen op welke plaats ze het filmpje het best konden plaatsen. Het werd een plaatsje vrij vooraan in het nieuws, als de aandacht van de toeschouwers nog vers was. Ze wisten uit de kijkcijfers wat de leeftijdsgroep is die het Achtuurjournaal nog bekijkt: oudere kijkers die nog vasthouden aan traditionele tijden om tv te kijken. Jongere mensen kijken tv als het hen uitkomt en bovendien houden die meer van korte, wat positievere onderwerpen. Het succes van WNL is erop gebouwd.
Het was een professionele keuze om het jongetje die plaats te geven in het journaal. Meteen na de mededeling dat de politieke leiders overeenstemming zouden gaan bereiken en het in beeld brengen van een ontevreden Nederlander die het genoeg vindt en in opstand komt omdat zijn dochter wil kunnen zonnen of iets van die strekking, komt het jongetje in de desolate blubber in beeld. Het mist zijn uitwerking niet, ik krijg tranen in mijn ogen en voel me volstrekt machteloos ten overstaan van zoveel onrecht en ellende. Als de ontevreden Nederlander bij me in de buurt was geweest, had ik hem onderuit de zak gegeven, de sukkel! Waarom heeft zijn dochter meer recht op welvaart en geluk dan het jongetje dat met onbekende bestemming ronddoolt in een voor hem onbekend land.
Ik realiseer me dat ik aan alle kanten gemanipuleerd word en dat de waarheid alleen maar bepaald wordt door degenen die haar waarnemen en beoordelen. De mens zou geschapen zijn naar Gods gelijkenis en evenbeeld . Ik vind het eigenlijk te begrijpen dat kerken leeglopen.
Comments