Het voordeel van de huidige tijd is dat je via Apple TV en via Netflix allerlei films kunt huren of kopen, die je vervolgens in je eigen huiskamer kunt bekijken. Een jaar of vijf geleden was dit nog totaal ondenkbaar en de ontwikkelingen buitelen wat dat betreft over elkaar heen. Ik ben benieuwd waar we over een jaar of vijf van nu staan. Het wordt sneller en toegankelijker, dat is een feit, maar de kosten stijgen ook. Hierdoor zijn alle nieuwe ontwikkelingen niet voor iedereen in de samenleving toegankelijk en zal de tweedeling in de maatschappij in mijn ogen groter worden tussen zij die hebben en zij die niet hebben. Maar eens zien hoe we dat met z'n allen gaan denken op te lossen.
Zo zag ik de film The Grand Budapest Hotel van regisseur Wes Anderson en ik kan de film in één woord duiden: Fantastisch! Het Grand Budapest Hotel is gelegen in de fictieve staat Zubrowka en de combinatie van cameravoering, regie, muziek en locatie maken de film voor mij tot de buitencategorie in zijn soort. Het is een drietraps raamvertelling en Fahrid Murray Abraham speelt in deze film als de oude hoteleigenaar Meneer Moustafa (Zero) een soortgelijke rol als toen hij Salieri speelde in de film Amadeus uit 1984. Terugkijkend op zijn leven ontvouwt zich een boeiend en meeslepend verhaal over vriendschap, liefde, totalitaire staten, oorlog, menselijkheid en loslaten. Een verhaal dat hij vertelt aan een schrijver die hij ontmoet in zijn hotel. Van begin tot het eind was ik geboeid en werd ik meegenomen in een ontroerende vriendschap tussen de hotelhouder monsieur Gustave H. en de piccolo Zero, die zo heet omdat hij zijn familie kwijt is geraakt in een oorlog en gevlucht is.
De film gaat over het leven en de wijze waarop wij het leven zullen moeten accepteren met al zijn grillen en onverwachte wendingen. De timing in de film is briljant; het tempo waarop de gebeurtenissen elkaar opvolgen kan niet beter. De geloofwaardigheid is hoog voor een fictief verhaal op een fictieve locatie en tegen de achtergrond van gebeurtenissen in het begin van de 20ste eeuw, krijgt het een beklemmende sfeer die kenmerkend moet zijn geweest voor die tijd. De film is dan ook gebaseerd op werken van de Habsburgse schrijver Stefan Zweig, die met zijn laatste boek De Wereld van Gisteren de toon lijkt te hebben gezet voor deze film. De film ademt een sfeer uit van de grandeur van het Belle Époque met zijn standsverschillen en onontkomelijke etiquetteregels.
Ik merk dat er bij mij een discrepantie is tussen mijn emoties en mijn rationele besef van de betrekkelijkheid van het leven. Of dat nu komt door mijn ervaringen met de situatie rondom mijn overleden moeder Paulette, of dat het mijn leeftijd is die me parten speelt, is me nog niet duidelijk. Ik realiseer me dat ik een brok in mijn keel krijg als ik in een film, verhaal of in de realiteit van alle dag emotionele onderwerpen tegenkom of ervaar. En dat terwijl ik rationeel ervan overtuigd ben dat ik in het 'nu' wil leven en dat de lengte van het leven niets betekent op de schaal van de oneindigheid. Rationeel vind ik dat de hoeveelheid en intensiteit van ervaringen er uiteindelijk niet toen doen en vooral van belang zijn op het moment zelf. Maar emotioneel... dat is een ander verhaal.
De film The Grand Budapest Hotel heeft me aan het denken gezet en de filosoof Jan Drost schrijft dat Denken helpt in zijn gelijknamige boek. Daar zal ik me dan maar aan vastklampen.