4 december 1999
We konden de dag wat later beginnen. Om 11:00 uur werden we zoals gewoonlijk weer opgehaald en naar het Pedagogisch College gereden. Daar een vakinhoudelijk gesprek gehad over de uit te voeren werken met Tatiana (een geweldig musicus!). Weer een zeer uitgebreide lunch om 12:00 uur en vervolgens de masterclass met het koor. De belangrijkste musici en theoretici uit Krasnoyarsk waren aanwezig. De masterclass verliep naar wens en werd door de televisie uitgezonden. In de pauze had ik een interview met de nationale televisieploeg. Ik ben wel een bezienswaardigheid en men heeft het voortdurend over de ‘beroemde’ Nederlandse dirigent, hoezeer ik dat ook probeer te relativeren.
Na de masterclass mochten Henk en ik, samen met Vera, naar het grote feest ter ere van de Patriarch. Een bijzondere gelegenheid, want hij wordt gezien als een van de belangrijkste mannen in Rusland. Ook Aleksandr Lebed en zijn vrouw waren aanwezig en wat opviel was dat kerk en staat hier als één werden gezien. Henk en ik hadden de plaatsen van Tatiana en Dima gekregen terwijl zij dit zelf graag hadden willen meemaken. Het was een uniek bezoek van de patriarch en zij zullen zoiets waarschijnlijk niet meer meemaken. Wij hoorden dit later pas; wat een opoffering!
Wij zaten 5 meter van hen vandaan op de beste plaats in de zaal. Heel wat mensen moeten jaloers zijn geweest. Een mooi programma passeerde de revue en ook Aleksandr Lebed moest een toespraak houden. Henk en ik waren verrast om zo’n grote en krachtige man te zien met een totale black out. Lebed kwam het podium op en was bijzonder zenuwachtig; hij stotterde, bibberde met zijn adem en maakte zijn excuses dat hij zijn tekst kwijt was. De mensen klapten beleefd, maar het was pijnlijk stil voor wel drie minuten. Het geklap van de mensen veranderde in een geklap in een vaste cadans. Lebed stond maar stil en zei niets. De spanning hing als een sluier over de grote zaal.
Daarna kwam de patriarch onder veel klokgelui het podium op en hij sprak de mensen toe. Een indrukwekkende man, net als Lebed gezegend met een zware stem. Zijn boodschap was dat de Russen in de afgelopen eeuw al veel hadden doorstaan: repressie, oorlog en burgeroorlog. Ze moesten gezamenlijk het nieuwe millenium ingaan en iedereen had daarbij zijn eigen verantwoordelijkheid. Veel oorkondes en onderscheidingen werden uitgereikt aan wereldlijke bestuurders; Lebed voorop. Zij knielden en allen raakten met één hand de grond aan waar de patriarch stond en kusten zijn rechterhand. Je kon zien hoe groot de invloed van de kerk op de wereldlijke macht was.
Na de plechtigheid gingen we naar het huis van Tatiana. Het appartement was eenvoudig met stalen dubbele deuren tegen de koude. Maar wat een gastvrijheid en warmte trad ons daar tegemoet. Henk en ik hadden wat cadeautjes gekocht, waaronder bloemen. Dat is een traditie en Henk legde mij uit dat je altijd een oneven aantal bloemen mee moest nemen. Een even aantal bloemen geef je bij begrafenissen. Ook vertelde hij me dat je pas een hand geeft als je over de drempel bent; anders brengt het ongeluk. Het is gebruik om je schoenen uit te doen als je binnenkomt. Tatiana wilde niet dat we dat deden, maar we hebben het toch gedaan, hetgeen op prijs werd gesteld. De russen zijn erg bijgelovig en veel handelingen zijn daarom omgeven met voorschriften die je geacht wordt te kennen.
Er stond een overvloedige maaltijd op ons te wachten en er werd veel getoost met wodka (wat ‘watertje’ betekent). Ik wil hier niet meer weg! Ik hou van deze mensen en voel me emotioneel beter bij hen thuis dan bij mensen in Nederland!! Dima en zijn vrouw Tanja zongen liedjes van Alexander Yakovlevich Rosenbaum. Prachtig! We keken naar hun optreden in Amerika en Finland; wat een muzikanten!! Na een lange avond gingen Henk en ik te voet en nagenietend naar het hotel. Wat een bijzondere dag was dit!
5 december 1999
We konden de dag wat later beginnen. We zouden een wandeling gaan maken van 12 kilometer gaan maken in een natuurgebied 3 kilometer van de stad Krasnoyarsk: Zapovednik Stolby. De Russen kregen de 'stolby' voor het eerst in het oog toen kozakken een kleine ostrog bouwden aan de instroom van de Katsja in de Jenisej in 1624, het begin van de latere stad Krasnoyarsk. De kozakken verwonderden zich over de enorme complex gevormde stenen blokken en gaven het daarom de Bijbelse naam "Stolpy", wat later werd vervormd tot "Stolby". Het gebied waar we waren, was tot voor kort ontoegankelijk voor buitenlanders. Met twee auto’s gingen we naar het startpunt en het bleek een populair wandelgebied te zijn; het was er erg druk.
Het eerste gedeelte van de wandeling viel wel mee, maar gaandeweg werd het steiler en moesten we gaan klauteren in diepe sneeuw. Henk had het er duidelijk moeilijk mee en tot grote hilariteit maakte hij delen van de wandeling zittend op een binnenband van de auto mee; voortgetrokken door de man en de zoon van Vera. We hebben gewandeld van 11:00 tot 16:30 uur en veel mooie dingen gezien. O ja, terwijl ik daar aan het wandelen was, werd ik aangesproken met de vraag: ‘Komt u uit Holland?’ Verbaasd bevestigde ik dat. Bleek het de slagwerker van het academisch symfonieorkest te zijn die mij van verre herkende. Hij had 2 jaar geleden onder mijn muzikale leiding het Requiem van Verdi meerdere malen uitgevoerd. Hij sprak goed Engels en we hebben minstens een half uur met elkaar opgetrokken. Het was een leuke ontmoeting.
Na de wandeling gingen we naar het huis van Inna, maar niet nadat we de traditionele 7 rozen (tweemaal, ook voor Vera) hadden gekocht. Er wachtte ons weer een uitgebreide maaltijd, waar ze een hele dag mee bezig was geweest. Uiteraard werd er weer veel getoost (wodka) en gezongen. De man van Vera is een verdienstelijk gitarist en zijn vriend kon goed zingen en accordeon spelen. Vervolgens gingen we met het gezelschap naar het huis van Vera en daar werd de avond genoeglijk voortgezet. Voldaan werden we weer naar het hotel gebracht. Ik voel me hier erg thuis en hou van deze mensen!
Comments