
De oude man rijdt bochtend op zijn motor door het landschap; zijn geliefde muze fluistert binnensmonds woorden over zijn schouder die hem inspireren.
De wereld met al zijn ellende trekt onhoorbaar aan hem voorbij en de wind klinkt zuiver als nooit tevoren. De oude motormuis heeft enkel oog voor schoonheid; muziek klinkt in zijn hoofd. Melancholie maakt zich soms van hem meester.
Wat is de zin? Wat is belangrijk? Wat rest hem nog te doen?
Gebonden aan de keuzes die een ieder maakt, vervolgt hij zijn reis. De muze, die hem inspireert, vergezelt hem als altijd. Inspirare, wat een prachtig begrip. De zoen die hartstochtelijk de wereld doet vergeten en nieuwe gedachten en emoties aan zijn rijk gevuld palet toevoegt. Dankbaar keert de oude man om. Hij zucht.
Comments