Als ik dit schrijf zit ik hier onder een galerij(boog)terras bij de bron 'La Bollente' in Acqui Terme. Het is de zevende dag van een Italiëreis en wij zijn tot rust gekomen van onze vakantie. Vanuit Levico Terme hebben we Trento en Padua bezocht. Daarna zijn we naar Pescia in Toscane afgereisd en bezochten we Firenze, Lucca en Pisa. Over B-wegen reden we langs de Rivièra di Levante en Genova naar het hotel Nuove Terme hier in deze mooie plaats.
Ik was al eens in Rome geweest, maar door omstandigheden en keuzes hebben Kitty en ik nooit samen Italië bezocht. Ik ben naar Rome geweest in verband met een samenwerkingsverband met de Rotaryclub daar, maar dat is toch anders hoewel ook onvergetelijk in een aantal andere opzichten. Met grote gretigheid willen Kitty en ik nu alles zien wat we alleen maar van plaatjes en verhalen uit (kunst)boeken weten en kennen. En meer, we willen vooral kennismaken met Italië als land; een schitterend land! Het is een overweldigende ervaring! Voor ons een feest van herkenning, zonder dat we er ooit geweest waren. Het voelt of alles op zijn plaats valt!
Italië vind ik op het moment inspirerender dan Frankrijk of Duitsland. Het grootse, wijdse gebaar waarmee men hier leeft en waarmee het land is ingericht bevalt me. De kleuren, het weer, de taal en de samenleving zijn uitbundiger dan in Nederland. Dat de opera hier ontstaan is en niet in Nederland verbaast me niks. Italië, Toscane, de bakermat van de Renaissance. De levenslust en emotie, het theatrale en de vanzelfsprekende verheerlijking van historische gebeurtenissen en personen, maken dit land zo aantrekkelijk voor mij.
Als je hier als gast bent en opgenomen in het landschap, dan ben je enigszins anoniem aanwezig. We hebben dan onze maskers, rollen en identiteit van ons afgelegd en voelen ons daardoor vrijer en onderdeel van de zonnige omgeving. Het landschap met zijn bergen, heuvels, steden en dorpen bestond allang voordat wij er waren. Het zal blijven bestaan als wij er niet meer zijn. Juist dit besef komt hier naar boven. Nieuws, werk en veel andere zaken die wij thuis zo'n belangrijke plaats geven, is hier minder belangrijk geworden. De onrust en inbeslaggenomenheid van het leven van alledag in Nederland lijkt ver weg. Het zet me aan het denken.
Ik voel het als een voorrecht dit te kunnen doen en realiseer me dat het grootste deel van de wereldbevolking zich dit, wat ik nu doe, niet op deze manier kan veroorloven. Dit 'dubbele' gevoel speelt bij mij altijd op de achtergrond. Ik herken dat bij mezelf van de keren dat ik Siberië en Zuid-India bezocht. Het is ongelijk verdeeld in de wereld en daar verander ik niets aan. Het weerhoudt me overigens niet om hier in Italië met volle teugen te genieten. Het is voor mij tevens een motivatie om me in te zetten voor zwakkeren op deze wereld, voor mijn bestuurswerk bij Stichting Jeugdwelzijn Zuid-India. Op mijn manier draag ik zo een steentje bij aan een rechtvaardiger en hopelijk betere wereld.
Comments