Giovanni Pierluigi da Palestrina ( ca. 1525-1594) componeerde zijn Missa Papae Marcelli in een woelige tijd. Kerkleiders zochten uit alle macht naar mogelijkheden om de gevolgen van de Reformatie het hoofd te bieden. Men wilde het steeds populairder wordende Protestantisme het hoofd bieden. Nu was de kerkmuziek in de 16de eeuw een vergaarbak van groen en rijp; van verheven tot platvloers. In de Cantus Firmus techniek, waarbij de componisten zich in vroeger tijden beperkten tot gebruikmaking van Gregoriaanse melodieën, ging men steeds meer gebruik maken van populaire wereldse melodieën. Er werden zelfs grote lappen tekst (Credo) opgesplitst over verschillende stempartijen die dan tegelijkertijd klonken. Dit bespaarde uiteraard tijd, maar het kwam de verstaanbaarheid niet ten goede. In een tijd waar de verstaanbaarheid steeds belangrijker werd (mede onder invloed van het opkomende Protestantisme), kon een reactie van de kerk als instituut niet uitblijven. Het verhaal gaat dat de kardinalen tijdens het Concilie van Trente van oordeel waren dat de polyfonie té intellectueel en té sensueel zou zijn om als kerkmuziek dienst te doen. Het voorstel was om voortaan alleen het éénstemmige Gregoriaans te accepteren als officiële kerkzang. Een van de leidende deelnemers aan dit debat was de latere Paus Marcellus II. Hij was het die Palestrina inspireerde om met een mis aan te tonen dat de polyfone schrijfwijze helder, devoot en verstaanbaar kon zijn. Het resultaat was de Missa Papae Marcelli, opgedragen aan een Paus die na een pontificaat van slechts 22 dagen aan een nierkwaal kwam te overlijden. De syllabische stijl sprak de kardinalen van het Concilie van Trente dermate aan dat zij deze 'Palestrina'-stijl als voorbeeld stelden voor toekomstige kerkmuziek. Hiermee werd tevens de weg vrijgemaakt voor de Barok. Het Zuid Nederlands kamerkoor zal onder mijn leiding Missa Papae Marcelli ten gehore brengen tijdens missen in Udenhout (20 juni), Tilburg (4 juli) en Lille (26 september).