De middeleeuwen hebben altijd al mijn belangstelling gehad. Van het moment dat ik op TV Roger Moore als Ivanhoe bewonderde, was mijn belangstelling voor oude kerken, kloosters en vooral oude kastelen groot. Ik had een Ivanhoe-pak en gewapend met een plastic zwaard, schild en helm speelde ik, als veel jongetjes in die jaren, afleveringen van die populaire serie na. Geen kleuren Tv, maar 'gewoon' zwart-wit; geen breedbeeld, maar een klein kastje van Philips met rudimentaire beeldbuistechniek. Het deerde ons niet, wij leefden ons in en fantaseerden er lustig op los.
Vanuit die Romantische invalshoek bekeek ik de middeleeuwen en onze bezoeken aan de St. Jan in Den Bosch bevestigden de zwart-wit voorstelling die ik van die periode had. Ik weet me nog levendig de discussies te herinneren toen de St. Jan van binnen wit werd geschilderd. Volgens velen was dat in strijd met hoe de donkere middeleeuwen écht waren. Gefascineerd door de middeleeuwen verdiepte ik mij in literatuur en kunst uit die tijd. Ik huiverde als ik las over heksen en kastelen met folterkamers, veerde op bij avontuurlijke ridderverhalen met toernooien en droomde weg bij het streven van de alchemisten om goud te maken. Het feit dat oom Willy en oom François (broers van mijn moeder) kloosterlingen waren, verhevigde mijn nieuwsgierigheid naar de periode dat kloosters werden opgericht.
Toen ik Herfsttij der middeleeuwen van Johan Huizinga, De kathedralenbouwers van Georges Duby en De woekeraar en de hel van Jacques Le Goff voor het eerst las, werd mijn beeld over de middeleeuwen bijgesteld. Decamerone van Giovanni Boccaccio, Moord in Toscane van Helene Nolthenius, De naam van de Roos van Umberto Ecco en De harp van Sint Franciscus van Felix Timmermans zou ik in één adem uitlezen en hadden dezelfde verhelderende uitwerking op mij. Later zouden boekjes als Mijn middeleeuwen van Willem Wilmink en Kleuren van de middeleeuwen van Herman Pleij ook een gevoelige snaar bij mij raken. Ik kan iedereen deze boeken van harte aanbevelen om zich daarmee een beeld te vormen van deze kleurrijke periode in de West-Europese geschiedenis.
Gaandeweg realiseerde ik me dat de periode van 500 tot 1500 net zo lang heeft geduurd als de periode van 956 tot 1956. Omdat de humanisten in de Renaissance deze periode als tussenperiode beschouwden, die begon bij de val van het Romeinse Rijk en opgevolgd door de tijd waarin zij zelf leefden, werd het beeld van de middel-eeuwen voor lange tijd daarna ingekleurd. Ik ben nog lang niet uitgekeken op deze bonte, zeer boeiende en kleurrijke tijd.